اطلاعات موجود در این فصل به آن دسته از مفاصل مصنوعی که در این دونقطه از بدن کار گذاشته می شود اختصاص پیدا کرده است: مفصل زانو و مفصل ران.
وقتی رباط ها به مفصل ثبات می بخشند، عضلات و تاندون ها برای حرکت وارد عمل می شوند. همانند سپر در یک خودرو،غضروف مفصلی می تواند نیروها و فشارهای وارد به مفصل را تحمل کرده و آن را خنثی سازد. عضلات جانبی نیز عملکردهای مهمی بر عهده دارند،مانند محافظت از مفصل در برابر تحمل بار زیاد، تنش بیش از اندازه، دررفتگی و جابجا شدگی. طبیعی است که بار فشارهای سنگین را مفاصل موجود در قسمت تحتانی بدن(ران-زانو) بیشتر متحمل می شوند.کسی که با هر دو پا محکم بر روی زمین می ایستد،باعث می شود مفصل های ران او بیش از نیمی از وزن بدن وی را تحمل کند،یا کسی که روی یک پا می ایستد، دو یا سه برابر وزن قابل تحمل توسط مفصل را به صورت ناگهانی و غیر منصفانه وبال مفصل ران تکیه گاهش می نماید.
اغلب ما مدت زمان زیادی را سرپا نمی ایستیم،بلکه حرکت می کنیم. در فرایند راه رفتن،هر یک از مفاصل ران و زانو وزنی را به صورت یک طرفه و متناوب تحمل می کنند. مفصل زانو در راه رفتن ساده به طور مستقیم وزن را بر روی پاشنه پا می اندازد و پس از مدت کوتاهی این وزن به انگشتان منتقل می شود که این امر تا چهار برابر وزن بدن قابل تحمل است. کسی که می دود نیز هر بار بر اساس ریتم و نوع دویدن،مفاصل خود را به طور متناوب مجبور به تحمل شش برابر وزن بدن خود می نماید. در طول زندگی یک انسان در حال حرکت،در حدود 60 میلیون بار چنین تناوب تحمیل وزنی به مفاصل تحمیل می شود و تا شصتمین سال زندگی کافی است که یک انسان با پای پیاده کل زمین را پیموده باشد.
در مطالعاتی که به طور سطحی در مورد مفاصل صورت گرفته،اینطور بیان می شود که حرکت برای مفاصل زیان آور است. این یک گزاره غلط است. زیرا حرکت مرتب برای مفاصل – چه سالم و چه بیمار - بسیار مهم است. حرکت باعث می شود که مایع مفصلی به طور یکسان و یکنواخت تولید شود. خصوصاً در مفاصل مبتلا به آرتروز، عدم حرکت خطر خشک شدگی مفصل را در پی خواهد داشت.
وقتی راه می رویم، می چرخیم و یا خم می شویم، مفصل ران به طور عمده ای در حال فعالیت است. مفصل ران از طریق استخوان ران به لگن متصل است. شکل بهینه آن به صورت مفصلی گرد است که برای ما امکان آزادی حرکت ایجاد می نماید. مفصل ران شامل کاسه یا حفره ای در استخوان لگن و سر کروی شکل مفصلی استخوان ران می باشد که هر دو با یک پوشش غضروفی پوشیده شده اند. رباط ها بین استخوان قرار گرفته و برای مفصل ران،ثبات لازمه را ایجاد می نمایند. مفصل با کمک گرفتن از عضلات و تاندون ها به حرکت در می آید.
در هنگام راه رفتن، راست کردن زانو یا خم کردن آن بزرگترین مفصل ما(مفصل زانو) فعال می شود. مفصل زانو قسمت ارتباط دهنده متحرک استخوان ران و ساق پا است و این امکان را فراهم می کند که بتوانیم پا را در یک راستا خم یا راست کنیم. علاوه بر این چرخش کمی هم به سمت ساق پا در برابر قسمت بالایی،یعنی ران دارد ( فقط در حالت خم شده). مفصل زانو از قسمتی از ران پا و سر استخوان ساق پا تشکیل شده است که هر دو به واسطه یک سطح غضروفی قوی تر به هم متصل شده اند، این سطح فضای مشترکی بین مفصل مِنیسک های نامبرده (دیسک های بین مفصلی) ایجاد می کند. منیسک ها عمل انتقال نیرو را انجام داده و در افزایش کارایی مفصل موثر هستند و نقش حفاظتی دارند. لیگامان های صلیبی بین استخوان و مفصل ثبات لازم را ایجاد می نمایند و بدین ترتیب حرکت به وسیله عضلات و تاندون ها امکان پذیر می شود.
اگر فردی نسبت به عملکرد مفاصل اشراف داشته باشد،از این نکته که مفاصل ما طی سالیانی طولانی از زندگی ما دارای کارایی مفیدی هستند،شگفت زده خواهد شد. در غضروف های مفصلی سالم و عضلات قدرتمند،توان تحمل وزن سنگین بدون از دست رفتن قوای دیگر وجود دارد.پس چه چیزی برای مفاصل ما اتفاق می افتد که هنگام تحمل وزن سنگین،در آنها درد ایجاد می شود و حتی استراحت هم کمکی به کاهش این درد نمی کند؟
از سائیدگی مزمن غضروف مفصلی با عنوان تخصصی "آرتروز" یاد می شود. در این نوع از سائیدگی، مساله در ابتدا بر سر آسیب هایی است که به غضروف مفصلی وارد می شود، مورد دیگر به طور مثال،استخوانی است که پس از شکستن مجدداً می تواند جوش بخورد؛در چنین حالتی غضروف دیگر در جای خودش قرار نداشته و باید مجدداً در جای اولیه خود قرار بگیرد. سلول ها و ساختارهای غضروفی که یک بار آسیب دیده اند، یک روند سائیدگی غیر قابل تحمل را طی می کنند.
تشخیص علل التهاب مفاصل به دو صورت است: آرتروز اولیه (همچنین آیدیوپاتیک ) و آرتروز ثانویه. علل آرتروز اولیه هنوز هم تا حد زیادی ناشناخته است. به نظر می رسد قبل از هر چیز عوارض تحمل بار زیاد،عوامل ژنتیکی و خانوادگی آن را به وجود می آورد. آرتروز ثانویه در نتیجه التهاب دردناک پوسته مفصلی به وجود می آید که در نوع خود یک بیماری شناخته شده مفصلی به شمار می رود، همانند "روماتیسم" و یا "التهاب نقرس" مفصل که باعث اختلال تغذیه غضروفی می شود. بخشی از ورم مفصلی پس از آسیب رخ می دهد، حالات غیر طبیعی پاهای پرانتزی و ضربدری که از نقص های مادرزادی- ژنتیکی و یا مسائل مرتبط با وضعیت فرد نشات می گیرند،بیماری پوسته مفصلی، ذخیره و رسوب اسیدی، عفونت ها و اختلالات در تعادل هورمونهای بدن می توانند منجر به آرتروز ثانویه شوند.
با آرتروز پیش رونده،غضروف خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده و دیگر قابلیت حرکت "کم اصطکاک" خود را ندارد. بدن سعی می کند فشار و تنش افزایش یافته را از طریق بزرگ شدن سطح مفصلی جبران کند. این امر می تواند منجر به ناهمواری لبه های استخوانی شود که شکل مناسب مفصل را تغییر داده و التهاب ایجاد می نماید. مفصل نیز بیشتر و بیشتر در آزادی حرکت خود محدود می شود. در صفحه بعد شما اطلاعات بیشتری در مورد شایع ترین بیماری های مفاصل زانو و ران پیدا خواهید کرد.
آرتروزی که در قسمت مفصل ران بروز می کند، تحت عنوان بیماری hip osteoarthritis شناخته شده است. با افزایش سن،امکان کاهش ضخامت غضروفی بین سر مفصل ران و کاسه لگن هم بیشتر شده و عمل خنثی کردن نیروهای مکانیکی نیز دیگر انجام نمی شود. استخوان ها با یکدیگر اصطکاک پیدا می کنند و این مساله منجر به تغییر شکل سرمفصل ران و کاسه لگن می شود. نتیجه این است که دردهای شدید و محدودیت های حرکتی به وجود می آید.
حتی در افراد جوان نیز امکان شکستگی از طریق یک سقوط و یا ضربه شدید به مفصل استخوان ران وجود دارد. برای افراد مسن تر که استحکام استخوانی کمتری دارند، اغلب به دلیل پوکی استخوان و یا از دست دادن تراکم استخوانی،یک سقوط ساده بر روی طرفی از بدن هم موجب ایجاد شکستگی استخوان ران می شود. به طور معمول این شکستگی در ناحیه گردن استخوان ران اتفاق می افتد. پس از شکستن استخوان ران یا پس از یک ایجاد یک شکستگی در ناحیه کاسه مفصلی،امکان ایجاد خونریزی عروق وجود دارد که در صورت کاهش جریان خون،می تواند به عارضه سیاه شدن سر مفصل منجر شود. (نکروز سرمفصل ران). یک شکستگی گردن استخوان ران باید در هر صورتی به صورت بالینی(اغلب با استفاده یک مفصل مصنوعی) مورد معالجه و مراقبت قرار بگیرد.
[سمت چپ تصویر: استخوان ران، لیگامان خارجی، مِنیسک خارجی، استخوان نازک نی،استخوان درشت نی؛ سمت راست تصویر: لیگامان صلیبی قدامی و خلفی، مِنیسک داخلی، لیگامان داخلی؛ پایین تصویر: عکس بدون نشان دادن کاسه زانو] در هنگام راه رفتن، راست کردن زانو یا خم کردن آن بزرگترین مفصل ما(مفصل زانو) فعال می شود. مفصل زانو قسمت ارتباط دهنده متحرک استخوان ران و ساق پا است و این امکان را فراهم می کند که بتوانیم پا را در یک راستا خم یا راست کنیم. علاوه بر این چرخش کمی هم به سمت ساق پا در برابر قسمت بالایی،یعنی ران دارد ( فقط در حالت خم شده). مفصل زانو از قسمتی از ران پا و سر استخوان ساق پا تشکیل شده است که هر دو به واسطه یک سطح غضروفی قوی تر به هم متصل شده اند، این سطح فضای مشترکی بین مفصل مِنیسک های نامبرده (دیسک های بین مفصلی) ایجاد می کند. منیسک ها عمل انتقال نیرو را انجام داده و در افزایش کارایی مفصل موثر هستند و نقش حفاظتی دارند. لیگامان های صلیبی بین استخوان و مفصل ثبات لازم را ایجاد می نمایند و بدین ترتیب حرکت به وسیله عضلات و تاندون ها امکان پذیر می شود.
سائیدگی غضروف مفصلی در مفصل زانو Knee Osteoarthritis نام دارد. دلیل این عارضه عموماً انحراف اندام تحتانی است. بدین ترتیب وزن تحمیل شده به پاهای پرانتزی یا ضربدری،به طور یک طرفه به زانوها فشار می آورد. در عین حال سوانح گوناگون نیز می تواند به چنین عارضه ای منجر شود. چنانچه یکی از بخش ها یا چند بخش از زانو آسیب ببید،حرکت در آن قسمت با درد همراه خواهد بود.به مرور زمان غضروف دچار ترک می شود و دیگر عملکرد طبیعی خود را ندارد. از آنجا که غضروف دیگر نمی تواند عملکرد مولد خود را داشته باشد، دچار آسیب می شود. استخوان های مفصل با یکدیگر اصطکاک پیدا می کنند،مفصل زانو تغییر شکل می دهد و ملتهب می شود. در نتیجه دچار دردهای شدیدی می شود که آزادی حرکت را به شکل فزاینده ای محدود می کند.
انحراف اندام تحتانی(مانند پاهای پرانتزی یا ضربدری) در طولانی مدت و در صورت عدم ترمیم و معالجه به موقع،در کنار تحمل وزن بیش از حد همراه با تنبلی عضلات اطراف مفصل،منجر به ایجاد روند سائیدگی زودهنگام می گردند. این ضایعه به سائیدگی یک طرفه در پاهای ضربدری به سمت بیرون و در پاهای پرانتزی به سمت داخل منجر می شود. انحراف اندام تحتانی ممکن است نتیجه شکستگی های استخوانی باشند که به شکلی غلط مورد مداوا قرار گرفته اند.
یک راهکار مهم برای تشخیص تغییرات مفصلی،گرفتن عکس رادیولوژی است. پزشک،نوع تغییراتی مانند باریک شدگی فضای مفصلی (که می تواند عامل ایجاد بیماری باشد و به تبع آن ساییدگی غضروف مفصلی باشد) را از این طریق تشخیص دهد.
پوشش غضروف مشخصاً در عکس های رادیولوژی قابل مشاهده نیست،ولی وضعیت ساختارهای استخوانی مرتبط با غضروف ،تشخیص ساییدگی را آسان می کند: وقتی در مفصل زانو و ران، غضروف به صورتی صاف و یکنواخت در فضای کلی مفصلی مشاهده شود، فضای مفصلی سالم یا در صورتی که فضای مفصلی مبتلا به بیماری باشد، این عارضه از یک طرف با آسیب غضروفی و باریک شدگی،و از طرف دیگربا از بین رفتن فاصله مفصلی همراه است. این امر زاینده تغییر شکل مفصلی خواهد بود.
در کنار عکس های رادیولوژی،سایر شیوه های فنی نیز برای کاربرد تشخیصی و نیز سی تی اسکن (عکس های مقطعی از ساختارهای استخوانی) بسیار مفید هستند. در مواردی امکان گرفتن MRI از سایر مقاطع مفصل زانو وجود دارد که در این شیوه، مفصل زانو با کمک امواج الکترومغناطیسی نشان داده می شود.
با انجام MRI قبل از هر چیز،عضلات و سایر ساختارهای نسج نرم هماند تاندون ها، رباط ها و مِنیسک ها مورد بررسی قرار خواهند گرفت. تغییرات موجود در استخوان ها نیز به واسطه سی تی اسکن تشخیص داده می شود. در صورت وجود آرتروز که به عنوان نتیجه مشاهدات بیماری های التهابی مانند روماتیسم مد نظر است، می توان برای تشخیص این بیماری آزمایش های ضروری متداولی (مثل آزمایش خون و ادرار) نیز انجام داد.
علائم اولیه سائیدگی پیشرفته مفصلی به طور معمول با درد های شدید در هنگام حرکت بروز می کند. درد یا دردهای شدید در هنگام شروع حرکت، در هنگام ایستادن در ساعات اولیه صبح، بعد از نشستن به مدت طولانی و به هنگام رانندگی طولانی مدت،همگی از علائم اولیه هستند. همچنین وقتی این دردهای اولیه به سرعت تحت کنترل قرار بگیرند، باید مفصل مربوطه را مورد مراقبت بیشتری قرار داد و برای تشخیص دلایل آن به پزشک مراجعه نمود. چنانچه آرتروز در مراحل پیشرفته باشد، دردهای به وجود آمده اغلب به سایر ارگان های بدن نیز سرایت می کند، حتی در حالت سکون و استراحت.
با انجام MRI قبل از هر چیز،عضلات و سایر ساختارهای نسج نرم هماند تاندون ها، رباط ها و مِنیسک ها مورد بررسی قرار خواهند گرفت. تغییرات موجود در استخوان ها نیز به واسطه سی تی اسکن تشخیص داده می شود. در صورت وجود آرتروز که به عنوان نتیجه مشاهدات بیماری های التهابی مانند روماتیسم مد نظر است، می توان برای تشخیص این بیماری آزمایش های ضروری متداولی (مثل آزمایش خون و ادرار) نیز انجام داد.
ساییدگی مفصل ران می تواند دردهای شدیدی در هنگام برخاستن از روی صندلی یا مبل و یا در هنگام یک راه رفتن ساده ایجاد کند. بیمارانی از عارضه ساییدگی مفصل ران رنج می برند، اغلب از بروز دردهایی در ناحیه کشاله ران و یا در مفصل زانو نیز شکایت دارند.
دردها و مشکلات ناشی از ساییدگی مفصل زانو،پیش از هر چیز به هنگام بالا رفتن از پله و در هنگام دویدن خود را نشان می دهد.
روش های مختلفی وجود دارد که آسیب های وارده به استخوان و غضروف را درمان نمی کند، اما دست کم می تواند جراحی را برای مدتی به تاخیر بیندازد. در اینجا نگاهی به روش های درمانی فوق می اندازیم
با انجام MRI قبل از هر چیز،عضلات و سایر ساختارهای نسج نرم هماند تاندون ها، رباط ها و مِنیسک ها مورد بررسی قرار خواهند گرفت. تغییرات موجود در استخوان ها نیز به واسطه سی تی اسکن تشخیص داده می شود. در صورت وجود آرتروز که به عنوان نتیجه مشاهدات بیماری های التهابی مانند روماتیسم مد نظر است، می توان برای تشخیص این بیماری آزمایش های ضروری متداولی (مثل آزمایش خون و ادرار) نیز انجام داد.
یک گردش خون خوب و مفید، با استفاده کردن از بسته های فانگو، کمپرس های گرم و سایر روش های مشابه آن قابل دستیابی است. همچنین معالجه از طریق امواج کوتاه و درمان با استفاده از امواج مافوق صوت نیز می تواند مفید باشد. آب درمانی هم از روش های مفید محسوب می شود (به ذیل مراجعه شود).
دردهای ناشی از آرتروز ، مستقیماً بر روی عضلات تاثیر می گذارند. برای اجتناب از درد، اغلب بیماران مفاصل خود را کمتر حرکت داده و یا از انجام حرکاتی که منجر به درد می شود پرهیز می کنند. این تغییر حالت های ضعیف می تواند به کوتاهی عضله و انقباض کپسولی منجر شود. از این رو بسیار مهم است که مفصل همواره در حرکت باشد تا دچار خشک شدگی نشود.برای جلوگیری از انقباض کپسولی می توان از حرکات و نرمش های کششی که فشار زیادی هم روی مفاصل ایجاد نمی کنند بهره برد.تجویز تمرینات فیزیوتراپی سبک-تا حدی که دردناک نباشد- هم به ایجاد تحرک و قوی تر شدن عضلات کمک خواهد کرد. به ویژه شنا و حرکت در آب گرم از روش های قابل تجویز است،زیرا فشار ناشی از وزن که توام با درد است،با حرکت بیمار درون آب از بین می رود.
در صورت وجود التهاب حاد مفصلی،استفاده از دارو نیز در کنار انجام فیزیوتراپی مفید است. در چنین مواقعی اغلب داروهای ضد التهاب تجویز می شود. این داروها به دلیل عوارض جانبی احتمالی فقط باید توسط پزشک تجویز و تحت کنترل وی مصرف شود. وقتی که دردها و از کارافتادگی مفاصل زانو و ران شکل فزاینده ای دارد و امکانات معالجه غیر جراحی نیز کاری از پیش نمی برد،پزشک برای شما عمل جراحی تجویز می کند: تعویض مفصل.
در آلمان سالانه در حدود 220000 پروتز مفصل ران کار گذاشته می شود. این بدین معناست که تقریباً هر 5/2 دقیقه یک مفصل ران مصنوعی به کار گرفته می شود. همچنین سالانه به طور متوسط در حدود 180000 پروتز زانو کار گذاشته می شود که بدین معناست که در این کشور در هر سه دقیقه،یک مفصل مصنوعی زانو جایگزین مفصل فرسوده می شود. در هر دو مورد امکان جراحی معمول پزشکی وجود دارد.
در سال 1891 یک پزشک آلمانی به نام "تمیس توکلس گلوک"، اولین مفصل دو قسمتی زانو را از عاج فیل درست کرد که با ترکیب کلوفون و گچ در یک بیمار مبتلا به سل مفصلی به کار گرفته شد. بدین ترتیب گلوک در عمل پدر "علم سیمان استخوانی" امروزی نام گرفت.
پروتزهای سر استخوان مفصل ران که شما در عکس مشاهده می کنید نیز از عاج فیل تهیه شدند. اولین پروتز واقعی مفصل ران در سال 1938 مورد استفاده قرار گرفت؛ کاسه مفصلی لگن و سر استخوان مفصل ران از فولاد ساخته شد. سپس در اواسط دهه چهل پروتزهای شیشه ای اکریلیک برای سر استخوان مفصلی به کار گرفته شد که استفاده از آنها عاری از خطا نبود. رنسانس این پروتزها در سال 1960 و توسط "سر جان چارنلی" در انگلیس شروع شد. "سِر جان چارنلی" با استفاده از یک ماده مصنوعی شناخته شده با مصارف دندانپزشکی،موفق شد قسمتهای پروتز را به صورت ثابت و با قابلیت تحمل وزن بسازد و به کار گیرد. علاوه براین،وی موفق شد پروتزهایی طراحی کند که از دو ترکیب مختلف(فلز و مواد مصنوعی)تشکیل شده بودند،مانند سر فلزی و کاسه ای از جنس تفلون. [تصویر] م . ای. مولر و ب. گ. وبر در اواسط دهه هفتاد برای کاهش اصطکاک سر پروتز را از سرامیک ساختند که در ترکیب با کاسه لگن ساخته شده از پلی اتیلن کار گذاشته می شد.
این پروتزها اغلب از آلیاژهای کوبالت-کروم و تیتانیوم سازگار با بدن ساخته می شوند. با این مواد بهینه شده،با وجود تکنیک های تولید تکمیل شده و از طریق شکل دهی مناسب و سطحی سازگار با استخوان ها،امروزه روش "جایگزینی مفصل" از موفق ترین روش های درمانی می باشد.
طولانی کردن دوام مفصل های مصنوعی کماکان یکی از بزرگترین انتظارات در تحقیقات انجام شده در این زمینه ها می باشد. در چنین موضوعی کاهش اصطکاک و سائیدگی ،اولویت اول تحقیقات است. به ویژه با استفاده از جفت های(سرمفصل و کاسه) ساخته شده از فلز / فلز ، سرامیک / سرامیک ، فلز و یا سرامیک / پلی اتیلن شبکه ای،امکان دستیابی به چنین هدفی وجود دارد. با ایجاد جفت های متفاوت پروتز،آگاهی از ترکیب موادی که مستقیماً با یکدیگر برخورد دارند(مانند سر فلزی مفصل و کاسه فلزی) قابل فهم تر خواهد بود.
این پروتز جایگزین مفصل ران بیمار از طریق یک "عمل کارگذاری مفصل" مصنوعی است. این پروتز در کاسه یا حفره لگن پرس یا پیچ و یا از طریق سیمان استخوان ثابت می شود؛یک پروتز شافت در داخل استخوان ران با پرس یا از طریق سیمان استخوان کار گذاشته می شود. بر روی این شافت مفصل ران یک سر کروی شکل با قابلیت حرکت در کاسه مفصلی قرار داده می شود.
این پروتز جایگزین مفصل ران بیمار از طریق یک "عمل کارگذاری مفصل" مصنوعی است. این پروتز در کاسه یا حفره لگن پرس یا پیچ و یا از طریق سیمان استخوان ثابت می شود؛یک پروتز شافت در داخل استخوان ران با پرس یا از طریق سیمان استخوان کار گذاشته می شود. بر روی این شافت مفصل ران یک سر کروی شکل با قابلیت حرکت در کاسه مفصلی قرار داده می شود.
امروزه تعداد زیادی از پروتزهای ران از آلیاژ تیتانیوم یا کوبالت – کروم تشکیل می شوند. این فلزها در حرارت بالا شکل داده می شوند تا به مقاومت لازم ماده دست پیدا کنند. در گذشته تمامی فلزات ریخته گری می شدند،در حالیکه امروزه حرارت دهی بالای فلزات،روندی استاندارد دارد که منجر به دستیابی به نتایج بسیار خوبی به لحاظ فیزیکی و متالورژیک می گردد.
سر کروی شکل مفصلی و کاسه و یا حفره لگن به کار گرفته شده،مستقیماً با یکدیگر در تماس هستد و با یکدیگر جفتی حرکتی تشکیل می دهند که مواد تشکیل دهنده آن فاکتور مهمی برای دوام و قابلیت کارکرد پروتز است.
وقتی که سر مفصلی از سرامیک ساخته شده باشد،ترکیب آن با کاسه های مفصلی ساخته شده از سرامیک و پلی اتیلن ارجحیت دارد. اما در مورد یک سر مفصلی ساخته شده از فلز می توان هم از یک کاسه مفصلی ساخته شده از فلز (هر دو از آلیاژ کوبالت – کروم)و هم با یک کاسه مفصلی ساخته شده از پلی اتیلن استفاده نمود.
این سوال که کدامیک از این ترکیبات برای شما در عمل جایگزینی استفاده می شود، تصمیم پزشک است که با لحاظ نمودن فاکتورهای مختلفی مانند کیفیت استخوان، وزن، سن و فعالیت های جسمانی شما،آن را اتخاذ می کند. قبل از عمل جراحی،پزشک یک برنامه ریزی ارائه می دهد که در آن بزرگی، موقعیت و نوع ثابت سازی پروتزهای مورد کاشت را بررسی می کند. تفاوت های احتمالی در بلندی پا نیز می تواند در تصمیم لحاظ گردند.
بر اساس نوع بیماری، کیفیت استخوان و آناتومی لگن بیمار،پروتز مفصل ران در استخوان یا با استفاده از سیمان استخوان کار گذاشته و یا پرس وپیچ می شود:
شافت مفصل ران و کاسه حفره لگن با یک نوع چسب مصنوعی با قابلیت سفت شوندگی سریع، به نام سیمان استخوانی،در لگن و در استخوان ران ثابت می شوند. یک مفصل که بدین شکل ثابت می شود فوراً قابلیت تحمل وزن را دارد.
شافت مفصل ران در استخوان ها پرس می شود. کاسه مفصلی ران پرس یا پیچ می شود. با وجود مواد سازگار با استخوان،این قسمت های ترکیبی سریعاً در استخوان جوش می خورند.
در اینجا ترجیحات هر دو روند با هم ترکیب می شوند. کاسه مفصل ران بدون استفاده از سیمان استخوانی کار گذاشته می شود و شافت پروتز برعکس آن در استخوان ران با مواد سیمان استخوانی قرار می گیرد.
این پروتز به صورت روکش جایگزین سطح مفصلی زانوی بیمار می شود.
سطوح غضروفی پوششی استخوان ران و سر استخوان ساق پا برداشته می شوند و با یک پروتز مخصوص روکش ترکیبی فمور (استخوان ران) و یک روکش مخصوص ترکیبی تیبیا (استخوان ساق پا) بطور معمول با سیمان استخوان کار گذاشته می شود. در صورت نیاز باید سمت خلفی کشک زانو با یک روکش پلی اتیلن مصنوعی (بدون عکس) پوشانده شود. بر روی روکش تیبیا از یک پوشش پلی اتیلن استفاده می شود که برای سطح صاف بین استخوان ران و ساق پا به کار برده می شود. آسیب استخوانی ایجاد شده با تخریب استخوانی (به طور مثال در یک سانحه رانندگی) می تواند با قطرهای ضخیم تر مختلفی از به کار گرفتن پلی اتیلن و یا قطعه های پروتز ویا استخوان های تکمیلی در جبران استخوان تخریب شده کمک کند.
عمل های جراحی کاشت در بدن،قابلیت تحمل وزن را فراهم می آورند و در نتیجه پروتزها باید از مواد دارای مقاومت بالا ساخته شوند. به همین جهت اجزای ترکیبی فمور و تیبیا در پروتزهای مفصلی زانو امروزه در حرارت بالا شکل دهی و معمولا از آلیاژهای کوبالت-کروم ساخته می شوند. بر اساس نیازهای فردی و نوع بیماری نیز از آلیاژها و یا روکش های تیتانیوم در ساخت پروتز اجزای ترکیبی تیبیا و فمور استفاده می شود.
اینکه کدامیک از انواع پروتزهای زانو برای شما درست ترین انتخاب است و با چه روشی باید در استخوانتان ثابت شود، به فاکتورهای فردی نظیر کیفیت استخوان،آناتومی زانو، سن،وزن و فعالیتهای بدنی شما بستگی دارد.
قبل از عمل جراحی،پزشک با توجه به اطلاعات به دست آمده از آزمایش ها و عکس های رادیولوژی، برنامه ریزی عمل جراحی را انجام خواهد داد و در آن مدل، اندازه پروتز و نیز روش ثابت سازی آن را تعیین خواهد نمود. در هر مورد محور طبیعی اندام تحتانی مجدداً اصلاح می شود.
این نوع از پروتز هنگامی استفاده می شود که فقط بخشی از مفصل زانو دچار سائیدگی باشد و قسمت های دیگر و یا بخش اعظم مفصل سالم باشد.
در این نوع از پروتز،تنها سطوح غضروفی مفصل جایگزین می شوند. پیش شرط این امر این است که روند کارکرد لیگامان های جانبی زانو به طور مناسب وجود داشته باشد،زیرا قسمت های استخوانی ران و ساق پا به طور پیوسته به یکدیگر متصل نیستند.
عمل ثابت سازی در زانویی که لیگامان های جانبی آن دیگر عملکرد کامل ندارد، با یک اتصال سخت بین استخوان ران و ساق پا صورت می گیرد. در پروتزهای "سمیکن سترین" اتصال سخت بین استخوان ران و ساق پا به یکدیگر متصل نیستند،ولی در پروتزهای "فول کانسترین" اتصال سخت بین استخوان ران و ساق پا به یکدیگر متصل است.
پروتز استخوان ران بر روی استخوان ران پرس می شود و با سیمان استخوانی که یک ماده سریعاً سفت شونده است،از طریق پرس محکم می شود. پروتز استخوان ساق پا نیز در استخوان ساق پا جای داده می شود و با استفاده از ماده سیمان استخوانی محکم می شود. یک مفصل جایگزین شده با استفاده از سیمان استخوانی دارای قابلیت تحمل وزن بیمار می باشد.
تمامی اجزای ترکیبی (پروتز ران و ساق پا) بدون استفاده از سیمان استخوانی کار گذاشته می شوند. این پروتزها قابلیت جوش خوردن در داخل بافت استخوان را نیز دارند.
در این روش کاشت ترکیبی،پروتز استخوان ران بدون استفاده از سیمان استخوانی و پروتز استخوان ساق پا،با استفاده از سیمان استخوانی در استخوان جای داده می شود.
یک شکل ویژه از پروتز مفصل ران بدون استفاده از سیمان استخوان که در زیر هم نشان داده شده، پروتز کوتاه تنه استخوان ران است. این پروتز با یک تنه استخوان ران کوتاه تر نشان داده شده و در گردن استخوانی و در استخوان ران جا سازی می شود.
پروتز با یک کاسه مفصلی بدون استفاده از سیمان استخوانی ترکیب می شود و به ویژه برای بیماران جوان تر که در آینده دچار معضل تعویض مفصل مجدد خواهند شد مناسب است، چرا که در این روش استخوان کمتری از قسمت ران تراشیده می شود.
چنانچه شما آخرین بخش از این نوشتار را مطالعه کرده باشید،می توان شما را از آن دسته بیمارانی به حساب آورد که به خوبی از ساز و کار پروتزها اطلاع دارند. اگر در این میان تنها چند صفحه را هم ورق زده باشید، این هم بد نیست. جزوه مشاوره را حتما همیشه در دسترس داشته باشید و برای خواندن این قسمت اهمیت بیشتری قائل شوید.
در این قسمت در مورد نکاتی که قبل از عمل باید نسبت به آنها آگاه باشید،به طور مفصل بحث شده است.در ابتدا باید برای یک مشاوره اولیه به پزشک مراجعه کنید. در این مورد امکان پاسخگویی به شما در مطب پزشک نیز وجود دارد که می تواند به شما کمک بیشتری نماید. اگر از قبل عکس های رادیولوژی از مفاصل مربوطه در اختیار دارید، لطفاً آنها را در وقت ملاقات تعیین شده به پزشک بدهید. سپس وی با شما در مورد روند کار و دیگر موارد در مورد موعد عمل جراحی – هر یک بر حسب ضرورت در موعدی زودتر یا بعد از چندین ماه – صحبت می کند. با توجه به نتایج آزمایش ها وعکس های رادیولوژی،پزشک برای شما پروتز مناسب و نوع کاشت آن در استخوان را تعیین می نماید. تمامی نوبت های ملاقات دیگر با پزشک،پس از آن به هنگام و قبل از موعد عمل جراحی صورت خواهد گرفت.
فضای زمانی مورد استفاده قبل از عمل جراحی باید به صورت مفید جهت آماده سازی فعالانه به کار گرفته شود. بنابراین به طور مثال می توانید منزل خود را برای مدت زمان پس از عمل جراحی و دوران نقاهت آماده کنید. در عین حال می توانید با پزشک مربوطه در مورد امکانات انجام حرکات درمانی بیماران قبل از عمل جراحی صحبت کنید.
این بخش به صورت سیستماتیک شما را با تمامی زمینه های مربوط به عملی که در ماه های آینده باید فعالانه با آن سروکار داشته باشید، راهنمایی می کند: آماده سازی محل زندگی، آزمایش ها و مشاوره ها.
آمادگی های کوچک و توجه به جزئیات، بازگشت به روند عادی زندگی روزمره را آسان می کند. امکاناتی وجود دارد که از طریق شکل دادن به منزل شما، موجب می شود تا حد ممکن سریع و بدون مشکل بتوانید به زندگی روزمره خود برسید.
این جزوه را بردارید و با مدادی در دست، مختصری در محیط محل زندگی خود قدم بزنید.
در اینجا می توانید این نکته بررسی نمایید که آیا محدوده ورودی خانه برای شما ایجاد مشکل می کند یا نه، به طور مثال این آزمایش را می توانید به صورت پابرهنه انجام دهید. قبل از هرچیز اگر در فصل پاییز یا زمستان وقت عمل جراحی دارید،بررسی میزان نور محدوده ورودی منزل شما از اهمیت زیادی برخوردار است.
امتحان کنید که آیا زمان بندی لامپ های موجود در راهرو به میزانی هست که بتوانید به آهستگی از پله ها بالا و پایین بروید یا خیر. پله های نامناسب با سطوح لغزنده به هیچ عنوان قابل اطمینان نیستند،باید آنها را تعمیر کنید. علاوه بر این وجود نرده های محافظ در پله ها برای گرفتن و تکیه کردن نیز مهم است.
ایده آل است اگر بتوانید در راهرو محلی را برای نشستن ایجاد کنید.وجود نقاط مناسب برای اشیایی شما در دست دارید و یا می خواهید آنها را پیدا کنید(به طور مثال کلید یا نامه های پستی)نیز حائز اهمیت است. این امر می تواند شما را از طی کردن مصافت های بیهوده معاف کند.
اگر تلفن زنگ زد و شما عجله داشتید... می تواند تنها یک بار اتفاق بیفتد... احتمالاً ممکن است تلفن منزل شما در وسط هال باشد. خریدن یک تلفن بی سیم را از قلم نیندازید. این امر می تواند شما را طی کردن عجولانه مصافت های طولانی نجات دهد.
محیط های لغزنده می توانند مشکل زا باشند. دستگیره در حمام برای وارد شدن باید مطمئن و زیر کفی های داخل وان حمام برای ایستادن امن باشد. چنانچه وان یا محل دوشی در حمام ندارید،می توانید صندلی پلاستیکی مستحکمی تهیه کنید. ولی پیش شرط آن این است که این جایگاه در زیر دوش و یا در وان به صورت ثابت قرار گرفته باشد. برای توالت های فرنگی کوتاه صندلی مکمل وجود دارد که می توان آن روی کاسه توالت مستقر کرد.
تختخواب شما باید به آسانی قابل دسترس باشد و برای نشستن یک ارتفاع مناسب و راحت داشته باشد. احتمالاً می توانید تشکی را به عنوان مکمل روی تخت قرار دهید. اگر در نزدیکی تختتان چراغ خواب وجود ندارد، می توانید یک چراغ قوه جیبی دم دست خود بگذارید؛ همچنین دم دست بودن لوازمی که در طول شب ممکن است به آنها نیاز پیدا کنید،امری ست ضروری،چرا که شما را از راه رفتن و پیدا کردن لوازم در تاریکی بی نیاز می کند.
در آشپزخانه اشیایی را که مستمراً از آنها استفاده می کنید را(به طور مثال قابلمه ها و تابه ها و ظروف) در ارتفاع قابل دسترسی بچینید. یک میز چرخ دار سیار می تواند کمک قابل توجهی به شما بکند تا از طی کردن راه به طور غیر ضروری اجتناب نمایید. سعی کنید از قبل "غذاهای یخ زده آماده" تهیه کنید و در صورت نیاز فقط گرمشان کنید،بدین ترتیب می توانید در هفته های اول پس از عمل جراحی کار آشپزی کمتری انجام دهید.
امکان بروز مشکلاتی در اتاق کار و اتاق نشیمن وجود دارد؛ به طور مثال وجود کابل های لخت برق یا ریشه های فرش. آنها را پیدا کنید و این مشکل را با کمک دیگران حل کنید. سعی کنید ریشه فرش های ضخیم را برای هفته های اول پس از جراحی از سر راهتان بردارید. فرزندان، خویشاوندان و دوستانتان مطمئناً می توانند در این امر به شما کمک کنند.
با پزشکتان در مورد وسایل کمکی مورد نیاز که باید از قبل برای مراقبت تهیه و یا قرض گرفته شوند، صحبت کنید:
پس از مطالعه کامل این فصل،مطمئناً سوالاتی خواهید داشت. حال باید برای یک نوبت مشاوره با پزشک معالجتان قرار ملاقات بگذارید. در اینجا نکاتی هست که باید در مورد آنها با پزشکتان صحبت کنید.
بهترین شرایط را برای پروتز خود ایجاد کنید. قبل از هرچیز،بهبود بخشیدن به وضعیت عمومی خودتان. از این شانس استفاده کرده و وضعیت سلامتی خود را بهبود بخشید. موقعیت خوبی دارید که به طور مثال، سیگار کشیدن را ترک کنید.
اضافه وزن برای یک مفصل سالم،یک تحمل بار اضافی در پی دارد.این اضافه وزن برای یک مفصل مصنوعی یا بیمار نیز یک بار اضافی غیر قابل اجتناب است. در عین حال نباید بی محابا رژیم بگیرید: کم شدن مواد غذایی حاوی چربی و شیرینی جات در هر صورت مهم است. به جای آن باید ضمن کنترل کردن میزان کالری مورد نیاز بدنتان،آن را با مصرف سبزیجات تازه،میوه،غلات و محصولات لبنی به دست آورید. پزشک شما میتواند به طور هدفمند نکاتی اساسی به شما ارائه دهد.
قبل از عمل جراحی هم انجام حرکات فیزیکی توسط بیماران مهم است،زیرا تمرینات ساختار عضلات را قوی می سازد و محیط پایداری برای مفصل مصنوعی شما ایجاد می کند. بنابر این وقتی درد داریدٰ،باید پای خود را حرکت دهید. دقیقاً شما به دلیل اینکه درد دارید، به صورت ناخودآگاه مفصل خود را حرکت نمی دهید و این امر در قسمتی از عضلات شما تاثیر منفی می گذارد. بیمارانی که از قبل از انجام جراحی حرکات بدنی اختصاصی بیماران را تمرین کرده اند، پس از عمل جراحی نیز اغلب با روند سریع تری همان حرکات را به خوبی انجام خواهند داد. شما باید قبلاً در زمینه فعالیت های زندگی روزانه مانند بالا رفتن از پله ها و نشستن در اتومبیل تمرین نموده و با استفاده صحیح از عصا یا واکر آشنا شوید.
در موارد استثنایی،در برابر مواد به خصوصی آلرژی(حساسیت) به وجود می آید. چنانچه شما واکنش های آلرژیک در برابر ماده نیکل یا کروم دارید (جواهر بَدَل،عینک، دکمه ها،زیپ های فلزی روی لباسها)، باید پزشک خود را تا حد ممکن زودتر مطلع سازید. همچنین دیگر آلرژی های شناخته شده در شما (به طور مثال آلرژی در برابر آنتی بیوتیکها، چسب های زخم، یُد و غیره) نیز باید به همراه مدارک مورد نیاز به اطلاع پزشکتان برسد. با استفاده از "آزمایش آلرژی" می توان دقیقاً تشخیص داد که به چه موادی واکنش های آلرژیک نشان می دهید. این امر باید در انتخاب پروتز شما لحاظ شود تا خیال پزشکتان از بابت وجود واکنش های آلرژیک در شما کاملاً راحت باشد.
به طور مثال ضد دردها،داروهای انعقاد خون،داروهای ضد اضطراب و داروهای خواب، قرصهای هورمونی یا داروهای ضد قند خون (دیابت)؟
مصرف مرتب آسپرین به طور مثال می تواند خطر بروز خون ریزی را افزایش دهد. در مورد مصرف هر گونه دارو به موقع پزشکتان را در جریان بگذارید. پزشک باید در مورد تعویض ضروری داروها و یا جایگزینی کوتاه مدت برخی از آنها قبل از عمل جراحی، به شما مشاوره دهد. به هنگام مراجعه برای بستری شدن در بیمارستان،فهرست داروهای خود را همراه با جدول تنظیم مقدار تمامی داروهایی که در طول سه تا چهار هفته اخیر استفاده کرده اید به همراه بیاورید.
در عمل جراحی جایگزینی مفصل ران،بخش های مفصّلی از قسمت تخریب شده برداشته و استخوان های باقی مانده به صورتی آماده می شوند که بتوانند پذیرای مفصل مصنوعی باشند. در این عمل گاهی خون قابلی توجه از دست می رود. ما با استفاده از تکنیک و وسایل جدید جراحی و با ایجاد بُرش های کوچک در محل جراحی، این خونریزی را به حداقل می رسانیم. با این روند خون بسیار کمی از دست خواهید داد، در برخی موارد استفاده از بانک خون تکمیلی که از روی احتیاط و از قبل محفوظ نگه داشته می شود نیز لازم می شود.
در عمل جایگزینی مفصل زانو به طور معمول میزان کمی خون از دست می رود،زیرا به طور عادی در این جراحی شریان پا در طول مدت جراحی بسته می شود و بعد از جراحی مجدداً شریان بند آزاد می گردد که این امر باعث راحتی و سرعت جراحی نیز می شود.
ما مجدداً در مورد روش جراحی انتخاب شده با شما صحبت خواهیم کرد و به شما در مورد خطرهای احتمالی قابل ظهور در حین عمل جراحی و پیچیدگی های احتمالی و نیز آسیب های بعدی توضیح خواهیم داد. این امر به صورت دوستانه صورت می گیرد و ما تمامی اقدامات پیشگیرانه را در نظر خواهیم گرفت.
شما در بخش بستری تحت مراقبت پرسنل متخصص و متعهد قرار می گیرید. پس از طی کردن روند جراحی لازم است مدتی کوتاه یا طولانی را برای به هوش آمدن در اتاق ریکاوری و یا بخش مراقبت های ویژه بگذرانید تا مسائل مربوط به حفظ سلامتتان از هر لحاظ تامین شود. همچنین در آنجا هم می توانید بستگان خود را در هر زمانی ملاقات کنید. بخش مراقبت های ویژه دارای گواهینامه بنیاد پرستاری می باشد.
بر فرایند بیهوشی شما در تمام مدت جراحی نظارت خواهد شد. این امر از پیش و با گفتگوی اولیه تان با پزشکان بیهوشی در مورد شکل مناسب بیهوش برای شما شروع می شود. غالباً امکان دارد روند بی حسی موضعی و بیهوشی عمومی شما در ترکیب با یکدیگر صورت بگیرد.
همچنین پس از انجام عمل جراحی نیز تمایل داریم که تا حد امکان هیچ دردی نداشته باشید. ما از شما به طور مرتب در مورد مشکلاتتان سوال کرده و از این عوارض با به کارگیری اصول دردشناسی تخصصی تا حد امکان کاملاً جلوگیری می نماییم. در این مورد کاتتر درد و پمپ های مدرن ضد درد را هم به کار می گیریم.
فیزیوتراپی در کلینیک ما بخش ثابتی از روند معالجه بیماران است. این بخش شامل اقداماتی جهت بهبود و ایجاد عملکردهای طبیعی جسمانی می باشد.
در اینجا می توانید فهرستی از وسایل موجود در کیف بیمارستان خود را مشاهده کنید. وسایلی که طبیعتاً بر حسب نیاز میتوانند کم یا زیاد شوند:
وسایل شخصی
این اولین بار نیست که شما نزد ما می آیید. قبلاً برای مشاوره هم مراجعه کرده اید.
در موعد واقعی عمل جراحی با وسیله های شخصی خود حاضر شده و مدتی متنظر بمانید. مدت اقامت معمول در کلینیک حدوداً بین 4 تا 7 روز به طول می انجامد. بعد از مراجعه، شما را به اتاقتان راهنمایی می کنیم و برایتان در مورد خدمات عمومی قابل ارائه در کلینیک، ساعات غذا، انتخاب غذا و سایر امکانات و زمان بندی در بیمارستان توضیح می دهیم.
با کمال میل شما را در استقرار وسایلتان در اتاق یاری خواهیم نمود.در صورت نیاز، آخرین اقدامات مانند آزمایش خون، گرفتن نوار قلب و عکس ریه انجام می شود. یک متخصص بیهوشی با شما در مورد امکان انجام بیهوشی عمومی و بی حسی موضعی صحبت و روش مناسب برای شما را تجویز می نماید.
در صورت استفاده از روش موضعی،داروی مسکّن نیز دریافت می نمایید و می توانید روند عمل جراحی را بدون احساس درد و در هوشیاری دنبال کنید، اگر هم تماشای روند جراحی برایتان ناخوشایند است می توانید با دریافت دارو در هنگام جراحی،در کمال آرامش بخوابید.
برای جلوگیری از التهاب و پیشگیری از عفونت در حین عمل جراحی،آنتی بیوتیک دریافت خواهید کرد که از نفوذ باکتریها جلوگیری می کند. در روز عمل – که به طور معمول دومین روز از اقامت شما در کلینیک می باشد – صبحانه به شما داده نمی شود و ناشتا به اتاق عمل برده می شوید.
هنگامی که شما در بیهوشی عمیق هستید و یا در حال بی حسی موضعی موسیقی گوش می کنید، تیم جراحی ما بر اساس یک برنامه دقیق تمرین شده مفصل شما را جراحی می کند.
مدت زمان عمل جراحی برای تعویض مفاصل،امروزه فقط بین یک تا دو ساعت است. در صفحات بعدی شما را از پیشرفت های صورت گرفته در چنین جراحی هایی مطلع خواهیم کرد.
عمل جراحی با ایجاد یک برش در قسمت خارجی ران شروع می شود. گردن ران که حالا آزاد شده است جدا گشته و سر مفصل ران بیمار برداشته می شود.
کاسه یا حفره مفصلی لگن طبیعی به طور متناسب آماده و با پروتز کاسه مفصلی جایگزین می شود.
به عنوان قدم بعدی،قسمت درونی استخوان ران آماده و شافت پروتز با سیمان یا بدون سیمان استخوانی در قسمت درونی استخوان ران ثابت می گردد.
یک سر کرول بر روی شافت پروتز گذاشته می شود که بین شافت و کاسه مفصلی تحرک ایجاد می کند. در نهایت جراح مفصل ران مصنوعی را برای تحرک،مجدداً آزمایش می کند.
پس از بستن محل زخم،یک پانسمان کلی همراه با فشار بر روی بافت های زیرین بسته می شود. یک عکس رادیولوژی برای نشان دادن موقعیت پروتز گرفته می شود. از طریق دِرَن (لوله) کارگذاشته در محل زخم،از جمع شدن خون در آن نقطه جلوگیری می گردد، چرا که امکان جاری شدن خون وجود دارد.
جراح با ایجاد برشی روی قسمت جلویی زانو به مفصل بیمار می رسد. وی سطوح غضروفی سائیده شده استخوان ران و ساق پا را با وسایل مخصوص برمی دارد.
با استفاده از شابلون های مخصوص،استخوان به طور ویژه ای آماده می شود. قبل از کارگذاری پروتز اصلی،کارگذاری پروتز به شکل آزمایشی انجام می شود و جراح با این کارگذاری آزمایشی، موقعیت، اندازه، ثبات و فضای تحرک را بررسی می کند.
سر استخوان ساق پا نیز به همین روش آماده و پروتز فلزی ساخته شده ساق پا، کار گذاشته می شود. یک قطعه پلی اتیلن بر روی پروتز ساق پا به عنوان سطح صاف بین استخوان ران و ساق نصب می گردد.
قبل از ثابت سازی نهایی هر یک از اجزاء، مفصل کامل با تحرک بهینه آن مجدداً بررسی می شود.
پس از بستن محل زخم یک پانسمان کلی همراه با فشار بر روی بافت های زیرین بسته می شود. یک عکس رادیولوژی برای نشان دادن موقعیت پروتز داخلی گرفته می شود. از طریق دِرَن کارگذاشته در محل زخم،از جمع شدن خون در آن نقطه جلوگیری می گردد،چرا که امکان جاری شدن خون وجود دارد.
پس از عمل جراحی یک تیم مراقبتی متعهد وضعیت عمومی شما را در اتاق ریکاوری یا در بخش مراقبت های ویژه تحت مراقبت قرار می دهد. درد محل زخم (که سریعاً رو به کاهش می گذارد) وجود دارد. در صورت نیاز به شما سرم و دارو تزریق می شود. پس از اینکه در وضعیت عمومی شما ثبات مشاهده شد، به اتاق خود در بخش منتقل می شوید.
طبعاً شما فوراً نیاز به کمک دارید و از همین رو تحت راهنمایی همکاران متخصص و متعهد ما قرار خواهید گرفت. در صورتی که وضعیت فشار خون شما اجازه این امر را بدهد، شما در روز پس ازعمل جراحی تمرینات اولیه فیزیکی و تحرک را شروع خواهید کرد. این تمرینات تحرکی زودهنگام به سوخت و ساز کمک می کند. در وهله اول عضلات پا به تحرک واداشته می شوند تا جریان خون در عروق را بهبود بخشند.
برای جلوگیری از خطر ترومبوز (ایجاد لخته خون که موجب انسداد ورید می شود) یا آمبولی ریوی (ایجاد لخته خون در ورید ریه ها) قبل و بعد از عمل جراحی،داروهایی برایتان تجویز می شود و همچنین پس از مشاوره با پزشک معالجتان باید برای حدود چهار تا شش هفته جوراب های محافظ بپوشید. جوراب ها باید حتی الامکان هیچ چین و چروکی ایجاد نکنند؛می توان آنها را صبح برای دوش گرفتن و در هنگام شب برای مدت کوتاهی در آورد،ولی این مدت کوتاه نباید بیشتر از نیم ساعت باشد. به ویژه مهم است که این جوراب ها در طول شب نیز پوشیده شوند.
شما در اولین روز پس از عمل،بلافاصله تمرینات تنفسی را شروع خواهید کرد.با انجام چنین تمریناتی – به صورت نشسته بر روی لبه تخت-می توانید جریان خونتان را به صورت مناسبی به کار اندازید.
وقتی محل زخم عمل جراحی 48 ساعت پس از کشیدن بخیه ها خشک شد، شما می توانید دوش بگیرید. در هنگام خشک شدن محل زخم لطفاً از خاراندن آن بپرهیزید و محل خارش را به آرامی مالش دهید. چنانچه ترک های خفیف،باز شدگی زخم و یا هرگونه قرمز شدن در نواحی محل عمل جراحی مشاهده کردید،به پزشک خود اطلاع دهید.
از اولین روز عمل جراحی شما تمرینات خم و راست کردن را – در حالت درازکشیده – با کمک فیزیوتراپیست خود آغاز خواهید کرد. تمرینات منقبض و منبسط کردن عضلات (ایزومتریک) مربوط به نشیمنگاه و ران پا،تمرینات شما را تکمیل می کند.
شما بعداً تمریناتی در حالت نشسته و ایستاده انجام خواهید داد. برای تسهیل حرکت از تخت و ادامه حرکت با عصا، یک آموزش ویژه جهت انجام ورزش برای عضلات بازویتان نیز لازم و مفید خواهد بود.
از اولین روز پس از عمل جراحی شما به صورت فعال و غیر فعال (با ریلهای متحرک CPM) تمرینات خم کردن و راست کردن مفصل زانو انجام می دهید. تمرینات در شروع از حالت دراز کشیده و سپس در حالت نشسته و ایستاده صورت می گیرند. ما به عنوان هدف خم کردن زانو تا 90 درجه را همواره دنبال می کنیم.
از زمانی که زانویتان در زاویه قائم قادر به خم شدن باشد، اجازه دارید شخصاً تمرینات زانوی خود را به حالت نشسته روی لبه تخت انجام دهید. با کمک و مشاوره فیزیوتراپیست نیز می توانید کمی از وزن خود (10 تا 15 کیلو) را به آسانی روی پای خود تحمل کنید.
از اولین روز پس از عمل جراحی، اولین تمرینات راه رفتن را با استفاده از واکر یا با کمک گرفتن از دو عصا انجام دهید. این ابزار کمکی به شما احساس اطمینان و ثبات می دهند. به طور معمول شما تمرین راه رفتن را در سه وضعیت راه رفتن فوق انجام خواهید داد. پای عمل شده فقط به اندازه ای می تواند وزن را تحمل کند که پزشکتان آن را مجاز شمرده باشد. سعی کنید در تمامی تمرینات راه رفتن،بالاتنه خود را روی دسته های عصا و یا واکر انداخته و روی پای ایستاده بر روی زمین حرکت چرخشی انجام ندهید.
با انجام تمرینات فیزیکی فشرده،شما قابلیت راه رفتن و عضلات شما افزایش قدرت پیدا می کنند و به این ترتیب می توانید از تحرک قابل بازیابی خود کاملاً استفاده کنید. اقدامات توانبخشی بین پزشک و فیزیوتراپیست معین می شوند که این اقدامات، بیشترین نقش را در موفقیت عمل جراحی و بهبود سریع شما دارند. از همین رو مشارکت فعالانه شما به طور ویژه ای مهم است. هر تمرینی که انجام می دهید شما را در بازیابی تحرکتان یاری می دهد و بدین ترتیب می توانید کمی زودتر به روند عادی زندگی روزانه و شغلتان برگردید.
با انجام تمرینات فیزیکی فشرده،شما قابلیت راه رفتن و عضلات شما افزایش قدرت پیدا می کنند و به این ترتیب می توانید از تحرک قابل بازیابی خود کاملاً استفاده کنید. اقدامات توانبخشی بین پزشک و فیزیوتراپیست معین می شوند که این اقدامات، بیشترین نقش را در موفقیت عمل جراحی و بهبود سریع شما دارند. از همین رو مشارکت فعالانه شما به طور ویژه ای مهم است. هر تمرینی که انجام می دهید شما را در بازیابی تحرکتان یاری می دهد و بدین ترتیب می توانید کمی زودتر به روند عادی زندگی روزانه و شغلتان برگردید.
دو عصا و یا واکر برای شش هفته اول پس از عمل جراحی لازم هستند. برای استفاده صحیح از موارد ذیل پیروی نمایید:
قبل از اینکه ترخیص شوید، باید قادر باشید مطمئن به حرکت ادامه دهید. علاوه بر آن این امر شامل تسلط بر روی بالا و پایین رفتن از پله ها نیز می شود.همان گونه که گفته شد در هفته های اول در هنگام راه رفتن باید از عصا و یا واکر استفاده کنید.
اطلاعات مفصل مربوط به این موضوع را می توانید در ستون "نکته ها و ترفندها" پیدا کنید.
قبل از اینکه اجازه رفتن به خانه را دریافت کنید، باید بعضی از نکات مهم را روشن نمایید. ما به شما در این مورد مشاوره می دهیم. سوالاتی در مورد رفت و آمد در خانه و اقدام های لازم احتمالی برای مراقبت های سرپایی
ما در مورد نوع و نحوه انجام اقدامات توانبخشی دربیمارستان صحبت می کنیم. بهتر است همسر یا یک فرد از اعضای خانواده تان نیز همراه با شما در این گفتگو شرکت نماید. در اینجا شما درخواهید یافت که چه اقداماتی منجر به رسیدن به چه اهدافی می شود و توانبخشی چقدر به طول خواهد انجامید. اقدامات توانبخشی می توانند به صورت سرپایی،در کلینیک و یا در منزل توسط فیزیوتراپیست معرفی شده انجام بگیرد.
در بیماران فعال و جوان که هنوز کاملاً در دوران زندگی شغلی خود به سر می بردند،می توان یک توانبخشی سرپایی انجام و نیز این خدمات را در یک مطب فیزیوتراپی نزدیک محل سکونت ارائه داد. درمانگر معالج شما با پزشکتان در بیمارستان در تماس است و بدین ترتیب روند معالجه دقیقاً برای شما انجام و دنبال می شود.
در بعضی از موارد،معالجه نهایی فوراً پس از بستری شدن در کلینیک توانبخشی صورت می گیرد.
شما باید برای توانبخشی در هنگام بستری شدن نیز تمامی عکس های رادیولوژی خود را که بعد از انجام عمل جراحی تهیه شده اند،به همراه داشته باشید. علاوه بر این،کلینیک توانبخشی کپی گزارش جراحی شما را لازم دارد تا برای معالجه موثر و فردی،گفتگوها و اقدامات لازم را انجام دهد. اگر شما تمامی این مدارک را در ستون ثبت مدارک ضمیمه کرده باشید، می توانید خیلی ساده پرونده خود را به همراه بیاورید.
اگر باید داروهایی را مصرف کنید، فهرست این داروها را هم هنگام مراجعه به کلینیک توانبخشی همراه داشته باشید.
حتی اگر حالتان مجدداً رو به بهبود باشد، باید نکات زیر را بدون هیچ شرطی رعایت نمایید: باید جوراب های ضد ترومبوز را کماکان به مدتی طولانی پا کنید تا پای شما دوباره و به طور کامل قابلیت تحمل وزن را داشته باشد. (تقریباً 6 هفته پس از عمل جراحی). در صورت بروز ناگهانی دردهای لگنی یا ساق و قسمتهای پایینی پا،با پزشکتان تماس بگیرید.
در آینده تزریقات عضلانی را حتی الامکان در سمت ناحیه جراحی شده بدن انجام ندهید.
در طی ماه ها و سال های پس از عمل جراحی باید بدون قید و شرط از معاینات مرتب استفاده نمایید، حتی اگر هیچ دردی ندارید. شما به پزشک خود فقط این فرصت را نمی دهید که توانبخشی شما را پیگیری کند،بلکه به او امکان می دهید تا عوارض احتمالی قابل ظهور در سال های طولانی بعد از عمل را زودتر شناسایی نماید. بهتر است نوبت معاینات بعدی را در شناسنامه پروتز تان که در کلینیک دریافت می نمایید، ثبت کنید.
عضلات شما در دوران پس از عمل جراحی باید مجدداً از نو قوی شوند. این عضلات به مفصل ثبات لازم را می دهند و از آن در مقابل حرکتهای غلط محافظت می کنند. تا زمان قوی شدن مجدد عضلات–که تقریباًبین شش تا هشت هفته طول می کشد – شما باید قویاً از حرکات و چرخش های نادرست اجتناب ورزید.
ما موارد و حرکات مجاز و غیر مجاز را مفصلاً برای شما جمع آوری کرده ایم.می توانید این اطلاعات را در بخش "نکته ها و ترفندها" پیدا کنید.
اجازه مجدد شما برای رانندگی در دوران بعد از عمل جراحی،توسط پزشک معالجتان صادر خواهد شد. شما باید هر دو پایتان را جهت استفاده از پدالهای خودرو به خوبی تحت کنترل داشته باشید،به طوری که دیگر نیاز به استفاده از عصا لازم نباشد. این مقررات برای حفاظت از شما و همراهتان در خودرو اندیشیده شده است. وقتی از داروهای مسکن و آرام بخش استفاده کرده اید،از رانندگی پرهیز نمایید.
در شش تا دوازده هفته اول بعد ازعمل جراحی باید جانب احتیاط را رعایت کرده و از چرخش مفصل های جراحی شده به سمت داخل و خارج اجتناب نمایید.
تقریباً شش هفته پس از عمل جراحی باید برای انجام اولین معاینات کنترل به پزشک مراجعه کنید. چنانچه هیچ مشکلی وجود نداشت،می توان تمرینات فیزیکی بیماران را افزایش داد تا هم عضلات دوباره قوی و هم تحرک مفصل ها بهینه شود.
نوبت های کنترل بعدی نیز توسط پزشک شما تعیین خواهد شد. بهتر است تمام نوبت های کنترل را در شناسنامه پروتز و پرونده خود ثبت نمایید. برای بازگشت سریع به زندگی روزمره و داشتن کیفیت زندگی بهتر،رعایت این نوبت های کنترل چندان مشکل به نظر نمی آید. حقیقتاً باید از این امر استقبال کنید. پزشک شما می تواند در سالهای آتی همراه شما باشد،توانبخشی شما را پیگیری و مشکلات و عوارض احتمالی را زودتر شناسایی و برطرف نماید.
در معاینات کنترل،شما از طریق مشاهده عکسهای رادیولوژی ناحیه صحیح مفصل جدیدتان و وضعیت کیفیت استخوانی تان توسط پزشک،مورد بررسی قرار می گیرید. علاوه بر این میزان تحرک مداوم روزانه تان نیز مورد بررسی قرار می گیرد. پله ها را چگونه بالا و پایین بروید؟ در موقع پوشیدن و درآوردن لباس چگونه باید عمل کنید؟ عضلات شما چگونه بازسازی می شوند؟ بهتر است این جزوه را هنگام اولین نوبت معاینات کنترل همراه خود بیاورید.
یک پروتز هرگز به صورت یکسان جایگزین یک مفصل طبیعی نمی شود. به همین سبب باید چند قانون را رعایت کنید:
از مفصل مصنوعی،همیشه قبل از ایجاد عوارض عفونتهای چرکی محافظت کنید. به ویژه معالجات دندانپزشکی یا اقداماتی که در ناحیه مجاری ادرار به عنوان درمان انجام می شود،باید با تجویز آنتی بیوتیک همراه باشد تا از خطر عفونت جلوگیری شود؛در مورد عفونت های دیگر نیز گفتگو با پزشک سودمند خواهد بود. این امر می تواند بر اساس روش های مختلف درمانی مدیریت شود.
پس از عمل جراحی،شما قدم به قدم تحرک خود را بازمی یابید. حال می توانید به خوبی در تمام روز تحرک داشته باشید و به زندگی روزمره خود بازگردید. دردهایی که قبلاً در هنگام تحرک احساس می کردید، حالا دیگر وجود ندارد. شما با مفصل جدید خود احساس اطمینان می کنید. حال سوالی پیش می آید: آیا قصد دارید ورزش کنید؟
پس از عمل جراحی،شما قدم به قدم تحرک خود را بازمی یابید. حال می توانید به خوبی در تمام روز تحرک داشته باشید و به زندگی روزمره خود بازگردید. دردهایی که قبلاً در هنگام تحرک احساس می کردید، حالا دیگر وجود ندارد. شما با مفصل جدید خود احساس اطمینان می کنید. حال سوالی پیش می آید: آیا قصد دارید ورزش کنید؟
به شما اینگونه توصیه می نماییم: بله، ورزش کنید. ما می خواهیم شما را به انجام فعالیت ورزشی تشویق کنیم. تمرینات ورزشی با این پیش شرط که برای مفاصل آسیبی در پی نداشته باشد،فواید بسیاری دارد:
از طریق تمرینات ورزشی عضلات اطراف مفصل قوی می شوند و از تحلیل رفتن عضلات نیز جلوگیری می شود. این امر به این جهت مهم است که یک عضله خوب پرورش یافته،عملکرد ثبات را به خوبی انجام می دهد و بدین ترتیب مفصل از تحرکات غلط محافظت می شود.
پیش شرط انجام فعالیت های ورزشی، ثبات یافتگی کاشت مفصل در استخوان است. علاوه براین یک ترکیب ماهیچه ای مناسب نیز مهم است، زیرا به طور معمول،باید در شش ماه اول پس از عمل جراحی و بعد از مشاوره با پزشک معالج،فعالیت های ورزشی را آغاز کرد.
اساساً توصیه می شود که انواع ورزش ها را با انجام حرکات منظم روان و بسیار آرام که نیروی زیادی روی مفاصل وارد نمی کند،آغاز کنید. در عوض از انجام حرکاتی که توام با تغییرات شدید و پر تنش است و حرکات سرعتی در جهات متفاوت دارد- مانند انواع ورزشهایی که با توپ انجام می شوند-خودداری کنید.در این موارد باید از دستورات پزشک تبعیت نمود.
ورزش هایی مانند دوچرخه سواری،شنا، شنای باستانی، پیاده روی سریع همراه با دو عصا و پیاده روی بر روی زمین نرم ،حرکات فیزیکی همراه با بدن سازی توصیه می شود. در مورد کیفیت و نوع حرکات و تحمل وزن با مربی و پزشکتان مشورت کنید. حرکات غیر قابل توصیه و تجویز عبارتند از ورزش هایی که برخورد و تماس فیزیکی در آنها وجود دارد،مانند ورزش های رزمی و یا ورزش هایی که در آنها از توپ استفاده می شود: مانند اسکوآش، فوتبال، هندبال و غیره، زیرا این ورزش ها اغلب توام با حرکات شدید هستند.
به صورت عمومی تجربه در انجام همه نوع حرکات ورزشی از ایجاد تصادم جلوگیری می کند،زیرا شما وضعیت های ایجاد وزن و فشار بر روی مفصل را می شناسید و می توانید از آنها اجتناب ورزید.
این مسئله به طور کلی کدام نوع از ورزش ها می تواند برای مفصل شما مفید باشد،منوط است به شرایط فردی و تجارب شما در آن نوع ورزش.در مورد این موضوع نهایتاً می توانید فقط تجاربی از این دست را اظهار نمایید:
خطرات را باید مد نظر داشته باشید. شاید شما در هنگام کودکی اسکی کرده اید و ماهرانه بر روی چوبهای اسکی راه می رفتید،و یا شاید مهارت شما در دوچرخه سواری بیش از اندازه ای باشد که برای مفصل یا عضلات جانبی تان آنها آسیب زننده باشد: تا چه جایی و چه نوعی از ورزش برای مفصل شما مفید و یا غیر مفید است، انجام آن به تمرین و آمادگی جسمانی بستگی دارد. لازم است حتماً و همیشه سوالات بعدی خود ر از پزشک بپرسید.
شما در هفته های گذشته خوب کار کرده اید. نیروی شما مجدداً بازکشته و شما از کیفت زندگی جدیدتان خود خوشحال هستید. از احساس و نیروی به وجود آمده در درونتان برای انجام تعهدات خود در حیطه زندگی اجتماعی بهره ببرید و آن را بپذیرید. حرکت سالم در بهترین صورت با لذت انجام می شود،به طور مثال در گروه های ورزشی، انجمن سالمندان و گروه های تمرینات فیریکی بیماران. همچنین یک مرخصی مشترک به اتفاق افراد خانواده و نزدیکان معتمد می تواند منجر به بروز دوباره احساسی خوشایند درباره زندگی اجتماعی و مشارکت فعالانه در آن شود.
نتایج آزمایشگاهی قبلی
از اطلاعات خود محافظت کنید.
تمامی اسناد ضمیمه شده در این پرونده از دسته اطلاعات بسیار فردی و محرمانه می باشد. همچنین اگر در مورد تمامی پیش بینی های منتج از آنها با احتیاط بحث نشود،یک شخص ثالث می تواند تحت شرایطی به منافعی دست یابد که حق وی نیست.
برای به دست آوردن یک تصویر جامع از وضعیت مفصل طبیعی شما که مبتلا به بیماری و فاکتورهای تعیین کننده دیگری برای تصمیم گیری می باشد، مهم است که نگاهی به معاینات،بررسی ها و معالجات قبلی شما انداخته و پیش زمینه ای در مورد شما دریافت نماییم. لطفاً تمامی مدارکی که در دسترس شما هستند را با خود به کلینیک بیاورید.همراه داشتن این آزمایش های تکمیلی مقرون به صرفه است و فقدان آنها می تواند برای شما یک بار غیر ضروری و هزینه های انبوهی ایجاد کند. مضاف بر این، وجود چنین اطلاعاتی ما را در یک تشخیص جامع و یک انتخاب بهینه در مورد روش درمان، بسیار کمک می کند.
در اینجا شما می توانید مدارک خود را در پرونده تحویلی مربوط به معاینات و معالجات انجام شده ضمیمه نمایید. بدین ترتیب شما تمامی مدارک مهم را گردآوردی کرده اید.
شناسنامه پروتز یک گواهی برای بیمارانی است که مفصل مصنوعی دریافت می دارند. آنها باید حتی المقدور این شناسنامه را همیشه همراه خود داشته باشند، به طور مثال درون کیف دستی خود یا درون یک کیف معمولی. این شناسنامه حاوی اطلاعات مهم در مورد پروتز،امکان یادداشت نمودن نوبت بعدی مراجعات را فراهم کرده و اطلاعات صحیح و دقیقی در اختیار پزشکان معالج بعدی و درمانگران حرکات فیزیکی و فیزیوتراپیست ها می گذارد.
علاوه بر این شما می توانید در بازرسی های بدنی در فرودگاه ها و سایر ساختمان های عمومی به طور موجهی استدلال کنید که چرا گیرنده های فلز یاب در مورد شما واکنش نشان می دهند،هرچند این امر به صورت نادر اتفاق بیفتد. برای احتیاط همچنین توصیه می کنیم که یک کپی از شناسنامه پروتز خود تهیه و از آن نگهداری نماید.
در صورت مفقود شدن نسخه اصل،این کپی می تواند شما را از انجام کارهای اضافه معاف کند.
توانبخشی به شما این امکان را می دهد که در اسرع وقت و به صورت ایده آل و بدون درد قادر به حرکت باشید و بنابر این مهم است که در ارتباط با عمل جراحی خود،اقدامات توانبخشی به موقعی را دریافت نمایید. در طی مدت انجام اقدامات توانبخشی به صورت بستری و یا سرپایی،همراه داشتن تعدادی از مدارک لازم است که می توانید فهرست آنها را در این قسمت از پوشه خود ضمیمه نمایید.
نتایج آزمایشگاهی قبلی
در ارتباط با مفصل جدیدتان یک یا چند نامه به شما داده می شود. بهتر است این اسناد را مستقیماً در این پوشه بایگانی کنید.
در اینجا جواب بعضی از سوالاتی که اغلب پرسیده می شوند را آورده ایم. جزئیات این اطلاعات را می توانید در صفحات قبلی بیابید.
عمل جراحی به طور معمول فقط یک تا دو ساعت طول می کشد. برای مدت بستری شدن در بیمارستان -که منوط به وضعیت عمومی جسمانی شما می باشد- باید بین زمان تقریبی 4 تا 7 روز برنامه ریزی کنید. پس از آن به طور معمول فرایند توانبخشی صورت می گیرد که هم می تواند در خانه ،هم به صورت سرپایی و یا به صورت بستری در کلینیک انجام شود.
پس از طی مدت بستری در کلینیک تقریباً پنج هفته اقدامات توانبخشی به صورت سرپایی و یا بستری انجام می شود. در ضمن باید با انجام تمرینات فشرده شخصاً این توانبخشی را ادامه دهید. شما دوباره قادر به کار کردن خواهید بود و موفقیت در این امر مطمئناً به نوع تمرینات شما بستگی دارد: چنانچه فعالیت های نشستنی، طی مسیرهای کوتاه و گاهی بالا رفتن از پله ها روز کاری شما را تشکیل می دهد، سریعاً می توانید برای انجام فعالیت های سنگین تر جسمانی آماده شوید.
قابل انتظار این است که دردهای شما به طور قابل توجهی کاهش پیدا کند یا کاملاً تمام شود.
عضلات سالم و مفصل سالم با بافت های نرمی به یکدیگر متصل هستند و قابلیت کارکرد مفصل شما را مجدداً تقویت می کنند.
به طور معمول می توانید در اولین روز پس از عمل جراحی برای اولین بار از تخت بلند شوید. سپس یاد می گیرید که با عصا راه بروید، در وهله اول برای ایجاد اطمینان در هنگام راه رفتن،باید از شما مراقبت به عمل بیاید و در عین حال از حمل بار جداً خودداری گردد. بیماران اغلب پس از ششمین هفته کاملاً از استفاده عصاها صرف نظر می کنند. هرکس تمایل داشته باشد می تواند این عصاها را برای مواقعی که راههای طولانی می پیماید نگه دارد.
به طور معمول 15 سال. عوامل تعیین کننده زیادی برای دوام و قابلیت کارکرد آن وجود دارد،مثل پذیرش جسمانی، کیفیت استخوان ، کیفیت پروتز،اضافه وزن بیمار،فعالیت های غیر مجاز،عفونت مفصلی و غیره و از همه مهمتر،مراقبت و نگهداری خود بیمار.
اگر در شما آلرژی هایی نسبت به فلزات معینی تشخیص داده شده باشد، باید در این مورد به پزشک خود اطلاع دهید تا در انتخاب نوع پروتز این امر را لحاظ دارد. به ندرت پیش می آید که نسبت به آلیاژهای به کار رفته در ساخت مفاصل مصنوعی،آلرژی وجود داشته باشد.
از خدماتی که در معاینات کنترل مرتب وضعیت شما به عمل می آید استفاده کنید حتی اگر هیچ دردی نداشته باشید. پزشک شما اقدامات توانبخشی را پیگیری می کند و احتمالاً عوارض و مشکلات را زودتر از موعد تشخیص می دهد. به طور کلی می توانید معاینات کنترل را یک بار در سال و حداکثر در نیمه دوم سال انجام دهید. معاینات کنترل مرتب باید انجام شوند. برنامه مناسب آن توسط پزشک معالج شما تعیین می شود.
اساساً این تصمیم باید همیشه در مشاوره با پزشک شما گرفته شود. عوامل تعیین کننده موعدی که یک مفصل مصنوعی باید گذاشته شود، به شرح زیر می باشند:
در آلمان سالانه تقریباً 220000 مفصل مصنوعی ران و 180،000 مفصل مصنوعی زانو طی اعمال جراحی انجام شده،کار گذاشته می شوند. بنابر این باید خطراتی مثل خونریزی، عفونت، آلرژی ،ترومبوز و امبولی در نظر گرفته شوند. برای محافظت باید اقدامات پیشگیرانه مکفی مانند درمان های فیزیکی، تحرک زودهنگام و پیشگیری دارویی انجام شود. در این مورد می توانید از پزشک اطلاعات دریافت نمایید.
